To jest echo wkradającego się do Kościoła Chrystusowego modernizmu oraz wielkiego regresu. Każda żywotna instytucja stawia sobie coraz wyższe wymagania, a ta, która popada w destrukcje, porzuca powoli wszelką dyscyplinę. Należy zapytać, czy tego typu decyzje: 1. podobają się Jezusowi? 2. czy stoi za nimi rzeczywista troska o cel ostateczny – zbawienie dusz? Bo wszyscy wiemy jak potężnym źródłem łask jest rozważanie Męki Pana – jak wiele łask, na wielu miejscach (np. Tajemnica szczęścia), Chrystus obiecuje tym, którzy łączą się z Nim, – np. podczas copiątkowego umartwiania. Mnie takie zmiany niepokoją.

„Bogurodzica” to arcydzieło poezji średniowiecznej, a jednocześnie najstarsza polska pieśń religijna. Czas i miejsce powstania utworu nie są znane. Wśród badaczy istnieją duże rozbieżności w datowaniu powstania „Bogurodzicy”. Niektórzy wskazują na XI wiek, inni na XII, XIII, a nawet na XIV[1]. Jako autorów utworu wskazuje się: franciszkanina Boguchwała, Alberta Wielkiego oraz św. Jacka Odrowąża[2]. Na wcześniejsze datowanie utworu przypisujące autorstwo św. Wojciechowi lub jego towarzyszom wskazuje Sł. B. ks. Piotr Skarga, gdy pisze: „(…) zwłaszcza w pieśni onej, którą Bogarodzicą zowią, której Wojciech św. Polaków nauczył”[3], a także Jan Łaski (w „Statutach Łaskiego” z 1506 r., gdzie wskazuje „Bogurodzicę” jako „ kantyk napisany ręką i z natchnienia św. Wojciecha.”) i Adam Mickiewicz[4]. Należy zaznaczyć, że w toku prowadzonych badań umacnia się tradycyjne stanowisko uznające autorstwo św. Wojciecha[5].
Najdawniejszy rękopis tej pieśni znajduje się na wklejce tylnej okładki rękopisu w Bibliotece Jagiellońskiej (nr 1610) i zawiera tylko dwie pierwsze zwrotki; drugi przechowywany jest w Bibliotece Narodowej w Warszawie (nr 3016 II), pochodzi z XV w. i zawiera 19 zwrotek[6]. Później tekst pieśni został dołączony do Statutów Łaskiego i jest to najstarszy druk „Bogurodzicy”[7].
Znawcy tematu dzielą „Bogurodzicę” na 3 części: a) właściwą – są to dwie pierwsze zwrotki, które są tropem „Kyrie, eleison”; b) pieśń wielkanocną (zwrotki 3–6), która pochodzi od pieśni wielkanocnej „Triumphat Dei Filus”, która była tropem do końcowego „Alleluja” wielkanocnej antyfony procesyjnej „Cum rex gloriae Chrystus” oraz c) pieśń pasyjną (strofy 7–15), która pochodzi od pieśni pasyjnej związanej z procesją litanijną na Dni Krzyżowe oraz w uroczystość św. Marka, którą rozpoczynano od śpiewu „Bogurodzicy”. Połączenie strof nastąpiło prawdopodobnie w XV w.[8].
Pieśń ta znajdowała poczesne miejsce w życiu publicznym (religijnym i politycznym) w Polsce już od XIV w. Od opublikowania „Statutów Łaskiego” traktowana była jako najdawniejsza ustawa prawna zamieszczana na początku niemal każdego zbioru prawnego[9]. „Bogurodzica” była traktowana jako forma wyznania wiary katolickiej i katecheza chroniąca lud przed różnymi błędami i herezjami[10]. Utwór ten pełnił również rolę hymnu koronacyjnego dynastii Jagiellonów, był wykonywany przed bitwami oraz podczas różnych okoliczności życia codziennego, takich jak: zaręczyny, wesela, chrzciny, pogrzeby, rozprawy sądowe itp.[11].

[1] Por. Korolko M., Średniowieczna pieśń religijna polska, Wrocław 1980 r., s. 3; „Bogurodzica”, w: Gryglewicz F. (red.), Encyklopedia Katolicka, t. II, Lublin 1976 r., s. 722.
[2] Por. Tamże, s. 723.
[3] Por. Skarga P. Żywotów Świętych Starego i Nowego Zakonu, cz. 1, Wiedeń 1860 r., s. 286.
[4] Por. Nadolski B., Liturgika, t. II, Liturgia i czas, Poznań 1991 r., s. 152.
[5] Por. Tamże.
[6] Por. Tamże, s. 153.
[7] Por. „Bogurodzica”, w: Gryglewicz F. (red.), Encyklopedia Katolicka, t. II, Lublin 1976 r., s. 725.
[8] Por. Tamże, s. 725; Nadolski B., Liturgika, t. II, Liturgia i czas, Poznań 1991 r., s. 152–153.
[9] Por. Tamże, s. 152.
[10] Por. Skarga P. Żywotów Świętych Starego i Nowego Zakonu, cz. 1, Wiedeń 1860 r., s. 286.
[11] Por. „Bogurodzica”, w: Gryglewicz F. (red.), Encyklopedia Katolicka, t. II, Lublin 1976 r., s. 724.

Obietnice dla odmawiających różaniec dane przez Maryję bł. Alanowi de Rupe
(por. Kałdon S., Nowenna do Najświętszej Maryi Panny Różańcowej z Pompei, Kraków 2000 r., s. 175–187)

• Odmawiającym pobożnie Różaniec, obiecuję szczególną łaskę.
• Ci, którzy wytrwale będą odmawiali Różaniec, będą pod moją szczególną opieką i otrzymają wielkie łaski.
• Różaniec będzie potężną bronią przeciwko piekłu; usunie grzechy, zniszczy występek i wytępi herezje.
• Różaniec doprowadzi do zwycięstwa cnoty i dobra; serca ludzkie odwróci od próżnej miłości świata, a zwróci do miłości Boga i podniesie je do pragnienia rzeczy wiecznych; wiele dusz uświęci ta modlitwa!
• Ci, którzy zawierzą mi przez Różaniec – nie zginą.
• Ktokolwiek z pobożnością odmawia mój Różaniec, rozważając jego tajemnice, nie dozna nieszczęść, nie doświadczy gniewu Bożego, nie umrze nagłą śmiercią; nawróci się, jeśli jest grzesznikiem, jeśli zaś sprawiedliwym – wytrwa w łasce i osiągnie życie wieczne.
• Ci, którzy prawdziwie oddadzą się memu Różańcowi, nie umrą bez sakramentów Kościoła.
• Odmawiający Różaniec znajdą podczas swego życia i w chwili śmierci światło Boże oraz pełnię Bożej łaski, aby mieli udział w zasługach błogosławionych.
• Codziennie uwalniam z czyśćca dusze, które mnie czciły modlitwą różańcową.
• Dzieci mojego Różańca będą się radować wielką chwałą w niebie.
• To, o co prosić będziecie przez mój Różaniec – otrzymacie.
• Rozpowszechniającym mój Różaniec, przybędę z pomocą w każdej potrzebie.
• Otrzymałam od mego Syna zapewnienie, że czciciele mojego Różańca będą mieli w świętych niebieskich przyjaciół w życiu i w godzinie śmierci.
• Nabożeństwo mojego Różańca jest szczególnym znakiem Bożego upodobania.
• Ci, którzy wiernie odmawiają mój Różaniec, są moimi dziećmi, a braćmi Jezusa Chrystusa, Syna mojego Jednorodzonego.