Nemo potest duobus dominis servire !

napisał ...O TYM ROZMAWIAMY, O LUDZIACH KTÓRZY STANOWIĄ PRAWO DIABŁA NA POLSKIEJ ZIEMI, O JUDASZACH, KTÓRZY CO INNEGO MÓWILI PRZED WYBORAMI, A TERAZ BIORĄ KREW POLSKICH DZIECI NA SWOJE RĘCE !
ROZMAWIAMY O TYCH, KTÓRZY NIE CHCĄ PANA JEZUSA, ANI JEGO MATKI W SEJMIE !

No to niech każdy z nas przypomni sobie na kogo głosował . Kto jest winien temu, że właśnie tacy ludzie zasiadają obecnie w Sejmie ?

Prawdopodobnie wielu wyborców czuje się oszukanymi. Maja prawo tak się czuc. Czy można coś z tym zrobić?

Można oczywiście umieścić w gmachu Sejmu kolejny obraz, ale czy od ilości świętych wizerunków zależy to, że ktoś zacznie „myśleć po bożemu’ ?

Gdyby istniało takie przełożenie byłoby to zapisane w Piśmie świętym. Nie ma takiej zależności. Tam , gdzie diabeł szaleje potrzeba modlitwy i postu. Tymczasem zobacz jak trudno zebrać milion modlących się w Krucjacie Różańcowej za Polskę. To tylko 10 Zdrowaś Mario / dziennie – a tak trudno.

Dziś bowiem nie chce się, aby Pan Jezus Chrystus panował nad nami.

Nie ma dla Niego miejsca w życiu publicznym.

Słusznie podkreśla Rober Maeder, szwajcarski kaznodzieja, że gdyby Pan Jezus chciał się dziś ponownie narodzić nie znalazłby miejsca, gdzie by go przyjęli.

Nie przyjęto by Go w parlamencie, w szkolnictwie, na niwie kultury i sztuki ani innej dziedzinie życia publicznego.

Żyjemy w czasach, w których nie ma miejsca dla królowania Pana naszego Jezusa Chrystusa w przestrzeni publicznej. Dlaczego? Bo nie ma miejsca w przestrzeni publicznej dla Boga.

..

Ponieważ cała władza w ostatniej instancji pochodzi od Boga, to całe posłuszeństwo ostatecznie należne jest Bogu.

Jak uczy św. Tomasz z Akwinu:

"Niekiedy zaś polecenia przełożonych są sprzeczne z przykazaniami Bożymi. A więc nie we wszystkim należy słuchać przełożonych. Podwładni zaś nie podlegają przełożonym we wszystkim, lecz tylko w odniesieniu do jawnych określonych spraw i gdy takie posłuszeństwo nie sprzeciwiałoby się rozkazowi wyższej władzy" (Summa II-II, Q. 104, Art. 5)

Nemo potest duobus dominis servire ! Zamisst pisać dużymi literami to przeczytaj w jakiej sytuacji sw. Teresa napisała te słowa. Poniżej fragment Jej Dziennika.

.......Zawsze miałam pociąg do ludzi z nauką, choć niemałą duszy mojej szkodę wyrządzili spowiednicy niedouczeni, ponieważ, prawdziwie uczonych, jakich pragnęłam, nie miałam. Przekonałam się o tym z własnego doświadczenia, że spowiednikowi, jeśli jeno jest kapłanem cnotliwym i świątobliwych obyczajów, lepiej jest nie mieć żadnej nauki niż mieć niedostateczną; bo wówczas ani on nie będzie dowierzał sobie bez poradzenia się takich, którzy mają rzetelną naukę, ani też ja na nim z ufnością zupełną polegać nie będę. Spowiednik naprawdę uczony nigdy mnie w błąd nie wprowadził. I tamci bez wątpienia nie mieli zgoła zamiaru oszukiwać mię, tylko że nie umieli lepiej. Ja zaś sądziłam, że posiadają naukę potrzebną i że jedynym obowiązkiem moim jest wierzyć im, tym bardziej, że rady i decyzje ich były luźne i szeroką mi pozostawiały swobodę. Gdyby mię byli ścieśniali, pewno przy niecnotliwym usposobieniu swoim byłabym sobie poszukała innych. Co było grzechem powszednim, w tym upewniali mię, że żadnego nie ma grzechu. Co było bardzo ciężkim grzechem, to mi podawali za powszedni. Tak wielką stąd szkodę odniosłam, że powinnam, zdaje mi się, wspomnieć tu o tym dla przestrogi drugich, aby ich podobne nieszczęście nie spotkało, bo co do mnie, jasno to widzę, że przed Bogiem żadną mi to nie może być wymówką. Samo to, że rzeczy, na które mi pozwalano, z natury swojej były niedobre, już powinno było od nich mię powstrzymać. Snadź za grzechy moje Bóg to dopuścił, że oni błądzili i mnie w błąd wprowadzali. Ja zaś w błąd wprowadzałam wiele innych, powtarzając im to, co od tamtych słyszałam.
Trwałam w tym zaślepieniu, zdaje mi się, przeszło siedemnaście lat, aż dopiero jeden Ojciec Dominikanin, wielki teolog (1) po części wywiódł mię z błędu. W końcu ojcowie z Towarzystwa Jezusowego oświecili mię do reszty i mocno (s.135) przerazili mię, ukazując mi przewrotność owych fałszywych zasad, jak to w swoim miejscu opowiem (2).
4. Gdy tedy zaczęłam się spowiadać u tego duchownego, o którym wspomniałam, on nadzwyczajnie mię polubił; wówczas bowiem, w porównaniu z tym, co było później, mało co miałam do wyznania na spowiedzi, nawet od czasu jak zostałam zakonnicą. Miłość jego dla mnie nie była grzeszna, ale przez zbytnią czułość mogła się stać niedobra. Z tego, co mu mówiłam, rozumiał dobrze, że nigdy za nic na świecie nie zgodziłabym się obrazić Boga w rzeczy ważnej; on też z swojej strony podobne mi dawał co do siebie zapewnienie. Zatem częste mieliśmy ze sobą rozmowy. Pomimo wszelkich niedoskonałości swoich, mając duszę przenikniętą słodkim uczuciem obecności Boga, w niczym tak nie smakowałam jak w rozmowie o rzeczach Bożych; zapał mój, zwłaszcza, że tak jeszcze byłam młoda, zdumiewał go i zawstydzał; aż wreszcie pod wpływem wielkiej swej dla mnie przychylności wyznał mi nieszczęsny stan duszy swojej. Grzech jego był niemały; od blisko siedmiu lat żył w stanie zatracenia, utrzymując występnie miłosny stosunek z kobietą, w tymże miejscu zamieszkałą, a przy tym sprawował Mszę świętą. Rzecz była głośna, z wielkim uszczerbkiem czci i sławy jego; nikt jednak nie śmiał wymawiać mu tego w oczy. Mnie go było szczerze żal, bo lubiłam go bardzo. W wielkiej lekkomyślności i ślepocie swojej (s.136) za cnotę to sobie poczytywałam, że okażę się jemu wdzięczną i wierną mu pozostanę za jego dla mnie przyjaźń i życzliwość. Przeklęta taka wierność, która posuwa się aż do sprzeniewierzenia się prawu Bożemu! Jest to przewrotny obyczaj świata, na którego wspomnienie wszystko się we mnie przewraca. Boć wszystko, cokolwiek ludzie nam uczynią dobrego, Bogu zawdzięczamy. A my za cnotę sobie poczytujemy nie zrywać przyjaźni ludzkiej, chociażby była z obrazą Boga! O ślepoto świata! Jakie by to było szczęście dla mnie, Panie, i jakie uczczenie Ciebie, gdybym była się okazała najniewdzięczniejszą względem wszystkiego świata, bylebym tylko w niczym nie zaniechała należnej Tobie wdzięczności! Lecz dla grzechów moich stało się przeciwnie.
5. Starałam się zasięgnąć bliższych wiadomości od domowników jego, przez których też dokładnie się dowiedziałam o szczegółach upadku jego. Przekonałam się, że biedny nie tyle był winien, ile się wydawać mogło; nieszczęsna owa kobieta wymogła na nim, aby dla miłości jej nosił na szyi jakiś bałwanek miedziany, do którego była przywiązała czary. I nie było człowieka, który by zdołał go skłonić do porzucenia tej bezecnej pamiątki.
Ja stanowczo nie wierzę, by było prawdą to, co opowiadają o podobnych czarach, ale mówię to na co sama patrzałam, dla przestrogi drugich, aby się strzegli kobiet, które się na takie drogi puszczają. Niech będą pewni, że która raz utraci wstyd przed Bogiem i tę skromność, do której sama już płeć niewieścia więcej ją obowiązuje niż mężczyznę, takiej w niczym już zaufać nie można, bo dla osiągnięcia celu swego i dla zaspokojenia tej żądzy, którą szatan w niej roznieca, nie masz niegodziwości, na którą by się nie ważyła. Co do mnie, choć tak byłam niecnotliwa, tego rodzaju winy nigdy się nie dopuściłam, nigdy nie miałam zamiaru czynić co złego, nigdy nie starałam się, choć mogłam, zmusić czyjejś woli, aby się do mnie skłoniła, bo Pan mię od takiego grzechu uchował. Gdyby mię był pozostawił samej sobie, byłabym i w tym zgrzeszyła, (s.137) jak grzeszyłam w innych rzeczach, bo na mnie w niczym polegać nie można.
6. Gdy się dowiedziałam o tym wszystkim, poczęłam mu okazywać większą jeszcze przychylność. Zamiar mój był dobry, ale uczynek zły; bo dla dobrego celu, chociażby był najlepszy, nie godziło mi się uczynić najmniejszego zła. Mówiłam mu najczęściej o Bogu, co snadź dobry wpływ na nim wywierało. Choć głównie, jak sądzę, wielkie jego do mnie przywiązanie taką słowom moim dawało skuteczność, bo chcąc mi zrobić przyjemność zdobył się w końcu na oddanie mi bałwanka swego, który natychmiast kazałam wrzucić do rzeki. Jak tylko go się pozbył, zaraz mu — jakby się ze snu przebudził — stanęły przed oczyma wszystkie nieprawości, jakie w ciągu tych lat był popełnił i, wspomnieniem ich przerażony i żałując występnego życia swego, stopniowo począł coraz bardziej brzydzić się owym grzesznym stosunkiem. Bez wątpienia Najświętsza Panna skutecznie go przyczyną swoją wspomogła, bo wielkie miał nabożeństwo do Jej Poczęcia i dzień jemu poświęcony z wielką uroczystością obchodził. W końcu zupełnie porzucił wspólniczkę swoją i nieustannie dzięki czynił Bogu, że go raczył oświecić.
Równo w rok od dnia, którego po raz pierwszy go widziałam, umarł. Już się był całkowicie nawrócił do służenia Bogu, bo w wielkim przywiązaniu jakie miał do mnie, nigdy nie widziałam nic złego, chociaż mogłoby było być czystsze; zawsze jednak nasuwało mi ono okazje, w których gdybym się nie była trzymała w obecności Bożej, ciężko obrazić Go mogłam. Miałam wówczas, jak mówiłam, niewzruszone postanowienie nie uczynić nic takiego, w czym bym widziała grzech śmiertelny. I to właśnie, że on widział takie we mnie postanowienie, jeszcze bardziej go, zdaje mi się, w przywiązaniu do mnie utwierdzało. Bo każdy mężczyzna, sądzę, zawsze będzie wyżej cenił kobietę, w której widzi skłonność do cnoty, i podobnież kobieta przywiązanie i wpływ jaki pragnie mieć u męża, tą drogą najprędzej pozyska — jak o tym później jeszcze mówić będę. Co do owego kapłana, mam to za pewne, że jest na drodze zbawienia. Umarł bardzo pobożnie, z zupełnym oderwaniem się od onej okazji. Snadź wolą Pańską było, aby przez takie pośrednictwo został zbawiony.

KTO TU MIESZA ? CZEGO ZNOWU NIE ROZUMIESZ ? ŚWIĘTEJ TERESY, DOKTOR KOŚCIOŁA TEŻ NIE ROZUMIESZ ?

Św. Teresa z Avila, doktor Kościoła, kobieta wybitnej orientacji w sprawach duchowych, pisze z właściwą sobie jasnością:

„Przeklęta taka wierność, która posuwa się aż do sprzeniewierzenia się prawu Bożemu! Jest to przewrotny obyczaj świata”

(Księga życia).

Jedną z najważniejszych rzeczy w tej dyskusji jest zrozumienie tego, że Bogu podoba się dotrzymywanie składanych ślubów. Zobacz @Nemo potest duobus dominis servire ! nawet śluby osób świeckich są bardzo istotne - relacją mąż-żona, złamanie slubów małżeńskich jest grzechem ciężkim, a co dopiero złamanie ślubów zakonnych czy kapłańskich. Nie mieszaj pojęć i nie stawiaj znaku równości pomiędzy odmiennymi zjawiskami jakimi sa przepisy prawa uchwalonego w tym czy innym sejmie z tym co sam człowiek z własnej woli śłubuje Bogu lub w obecności Boga.