Kazanie, które wygłosiłem 16.10.2011 w Parafii NSPJ w Częstochowie podczas Mszy Świętej o …
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! „Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu, to, co należy do Boga” (Mt 22, 21). Proszę księdza, no jak to jest z tą polityką? Klasyczna definicja:…Więcej
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
„Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu, to, co należy do Boga” (Mt 22, 21).
Proszę księdza, no jak to jest z tą polityką?
Klasyczna definicja: polityka to roztropna troska o dobro wspólne.
Polityka to roztropna troska o dobro wspólne.
Pan Jezus mieszał się do polityki! Narobił wiele zamieszania w życiu społecznym i politycznym! Już na wieść o narodzeniu się Chrystusa „król Herod przeraził się, a z nim cała Jerozolima” (Mt 2, 3).
Pan Jezus realizował swoją misję w sferze publicznej! Sam zapowiada, że będą tacy, którzy powiedzą doń: „i na ulicach naszych nauczałeś” (Łk 13, 26)! Na ulicach a więc w miejscach publicznych.
Misja Pana Jezusa dotykała w sposób wyrazisty spraw człowieka, także spraw publicznych, politycznych, z nawiązaniami „po nazwisku” do konkretnych osób pełniących władzę. Chrystus poruszał problem władzy, stosunków społecznych, podatków, pracy, podziału dóbr. Jego misja wywoływała poruszenie w całych społecznościach …Więcej
„Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu, to, co należy do Boga” (Mt 22, 21).
Proszę księdza, no jak to jest z tą polityką?
Klasyczna definicja: polityka to roztropna troska o dobro wspólne.
Polityka to roztropna troska o dobro wspólne.
Pan Jezus mieszał się do polityki! Narobił wiele zamieszania w życiu społecznym i politycznym! Już na wieść o narodzeniu się Chrystusa „król Herod przeraził się, a z nim cała Jerozolima” (Mt 2, 3).
Pan Jezus realizował swoją misję w sferze publicznej! Sam zapowiada, że będą tacy, którzy powiedzą doń: „i na ulicach naszych nauczałeś” (Łk 13, 26)! Na ulicach a więc w miejscach publicznych.
Misja Pana Jezusa dotykała w sposób wyrazisty spraw człowieka, także spraw publicznych, politycznych, z nawiązaniami „po nazwisku” do konkretnych osób pełniących władzę. Chrystus poruszał problem władzy, stosunków społecznych, podatków, pracy, podziału dóbr. Jego misja wywoływała poruszenie w całych społecznościach …Więcej
- Zgłoś
Portale społecznościowe
Zmień wpis
Usuń wpis
Nemo potest duobus dominis servire !
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
JEZUS:
,,Narażał się wielkim tego świata, narażał się ludziom władzy, wypominając im ich grzechy.
U niektórych Jego słowa i działania wywoływały wściekłość.
To działo się w sferze publicznej.
Związek Pana Jezusa ze sferą władzy uwyraźnił się także przez poddanie się wyrokom ludzkiego sądu i osądu. Umarł – według procedur – w miejscu publicznym.,,Więcej
JEZUS:
,,Narażał się wielkim tego świata, narażał się ludziom władzy, wypominając im ich grzechy.
U niektórych Jego słowa i działania wywoływały wściekłość.
To działo się w sferze publicznej.
Związek Pana Jezusa ze sferą władzy uwyraźnił się także przez poddanie się wyrokom ludzkiego sądu i osądu. Umarł – według procedur – w miejscu publicznym.,,
,,Narażał się wielkim tego świata, narażał się ludziom władzy, wypominając im ich grzechy.
U niektórych Jego słowa i działania wywoływały wściekłość.
To działo się w sferze publicznej.
Związek Pana Jezusa ze sferą władzy uwyraźnił się także przez poddanie się wyrokom ludzkiego sądu i osądu. Umarł – według procedur – w miejscu publicznym.,,
Nemo potest duobus dominis servire ! i jeszcze jeden użytkownik linkuje do tego wpisu
JEZUS:
,,Narażał się wielkim tego świata, narażał się ludziom władzy, wypominając im ich grzechy.
U niektórych Jego słowa i działania wywoływały wściekłość.
To działo się w sferze publicznej.
Związek Pana Jezusa ze sferą władzy uwyraźnił się także przez poddanie się wyrokom ludzkiego sądu i osądu. Umarł – według procedur – w miejscu publicznym.,,Więcej
JEZUS:
,,Narażał się wielkim tego świata, narażał się ludziom władzy, wypominając im ich grzechy.
U niektórych Jego słowa i działania wywoływały wściekłość.
To działo się w sferze publicznej.
Związek Pana Jezusa ze sferą władzy uwyraźnił się także przez poddanie się wyrokom ludzkiego sądu i osądu. Umarł – według procedur – w miejscu publicznym.,,
,,Narażał się wielkim tego świata, narażał się ludziom władzy, wypominając im ich grzechy.
U niektórych Jego słowa i działania wywoływały wściekłość.
To działo się w sferze publicznej.
Związek Pana Jezusa ze sferą władzy uwyraźnił się także przez poddanie się wyrokom ludzkiego sądu i osądu. Umarł – według procedur – w miejscu publicznym.,,
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
„Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu, to, co należy do Boga” (Mt 22, 21).
Proszę księdza, no jak to jest z tą polityką?
Klasyczna definicja: polityka to roztropna troska o dobro wspólne.
Polityka to roztropna troska o dobro wspólne.
Pan Jezus mieszał się do polityki! Narobił wiele zamieszania w życiu społecznym i politycznym! Już na …Więcej
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
„Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu, to, co należy do Boga” (Mt 22, 21).
Proszę księdza, no jak to jest z tą polityką?
Klasyczna definicja: polityka to roztropna troska o dobro wspólne.
Polityka to roztropna troska o dobro wspólne.
Pan Jezus mieszał się do polityki! Narobił wiele zamieszania w życiu społecznym i politycznym! Już na wieść o narodzeniu się Chrystusa „król Herod przeraził się, a z nim cała Jerozolima” (Mt 2, 3).
Pan Jezus realizował swoją misję w sferze publicznej! Sam zapowiada, że będą tacy, którzy powiedzą doń: „i na ulicach naszych nauczałeś” (Łk 13, 26)! Na ulicach, a więc w miejscach publicznych.
Misja Pana Jezusa dotykała w sposób wyrazisty spraw człowieka, także spraw publicznych, politycznych, z nawiązaniami „po nazwisku” do konkretnych osób pełniących władzę. Chrystus poruszał problem władzy, stosunków społecznych, podatków, pracy, podziału dóbr.
Jego misja wywoływała poruszenie w całych społecznościach – w Jerozolimie, w miasteczkach i na wsiach. I bynajmniej nie było to humanitarne i powszechnie przyjacielskie słodzenie ludziom.
Narażał się wielkim tego świata, narażał się ludziom władzy, wypominając im ich grzechy. U niektórych Jego słowa i działania wywoływały wściekłość. To działo się w sferze publicznej. Związek Pana Jezusa ze sferą władzy uwyraźnił się także przez poddanie się wyrokom ludzkiego sądu i osądu. Umarł – według procedur – w miejscu publicznym.
Misja Pana Jezusa była misją publiczną. Więcej: misją o wymiarach historycznych, ponadhistorycznych, światowych, ogólnoświatowych, globalnych, kosmicznych!
Chrystus i jego życie są paradygmatem – to znaczy wzorem, punktem odniesienia, na którym możemy i powinniśmy się wzorować.
Skoro Chrystus i Jego życie, i Jego nauczanie są dla nas wzorem, to płyną stąd konkretne postulaty dla nas, dla naszego życia i dla naszego działania. Skoro Chrystus żył, działał i nauczał w sferze publicznej, to dla nas płynie stąd konkretne zadanie: żyć i działać w sferze publicznej. Wszelkie tendencje do chowania się do piwnicy i tendencje do chowania Kościoła do piwnicy, i tendencje do chowania Krzyża do piwnicy są nieporozumieniem. Są zdradą Chrystusa! Tak chcieliby dzisiaj wrogowie Kościoła i Polski, abyśmy się jako katolicy schowali ze swoją wiarą.
A Pan Jezus, co mówi? „Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 5, 14-16).
„Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach!” (Mt 10, 27).
We wspomnianych wyżej sprawach konieczna jest wizja integralna. Religia jest ściśle powiązana z polityką w wielu aspektach. Wspomnijmy tylko o dwóch: 1. Władza pochodzi od Boga; 2. Istotnym przejawem religijności jest odpowiedzialność moralna. A w niej wyróżnić można kręgi – coraz szersze – odpowiedzialności: najpierw za siebie, za swoich bliskich, za rodzinę, za innych ludzi, za Kościół, naród, Ojczyznę, świat.
Chrześcijanin stara się wprowadzać – według możliwości i okoliczności, w jakich żyje – Chrystusowe Królestwo najpierw w swoim własnym sercu, następnie w sercach swoich bliskich a potem coraz szerzej: w Ojczyźnie, Kościele, świecie.
Krótko: chrześcijanin podejmuje odpowiedzialność za losy Ojczyzny, Kościoła i świata. Stosuje w tym celu środki nadprzyrodzone (na pierwszym miejscu modlitwę) i przyrodzone (różnorakie działania mające na celu wspieranie, budowanie i pomnażanie dobra wspólnego – co jest celem polityki w klasycznym jej rozumieniu). Polityka bowiem to roztropna troska o dobro wspólne.
„Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu, to, co należy do Boga” (Mt 22, 21).
Proszę księdza, no jak to jest z tą polityką?
Klasyczna definicja: polityka to roztropna troska o dobro wspólne.
Polityka to roztropna troska o dobro wspólne.
Pan Jezus mieszał się do polityki! Narobił wiele zamieszania w życiu społecznym i politycznym! Już na wieść o narodzeniu się Chrystusa „król Herod przeraził się, a z nim cała Jerozolima” (Mt 2, 3).
Pan Jezus realizował swoją misję w sferze publicznej! Sam zapowiada, że będą tacy, którzy powiedzą doń: „i na ulicach naszych nauczałeś” (Łk 13, 26)! Na ulicach, a więc w miejscach publicznych.
Misja Pana Jezusa dotykała w sposób wyrazisty spraw człowieka, także spraw publicznych, politycznych, z nawiązaniami „po nazwisku” do konkretnych osób pełniących władzę. Chrystus poruszał problem władzy, stosunków społecznych, podatków, pracy, podziału dóbr.
Jego misja wywoływała poruszenie w całych społecznościach – w Jerozolimie, w miasteczkach i na wsiach. I bynajmniej nie było to humanitarne i powszechnie przyjacielskie słodzenie ludziom.
Narażał się wielkim tego świata, narażał się ludziom władzy, wypominając im ich grzechy. U niektórych Jego słowa i działania wywoływały wściekłość. To działo się w sferze publicznej. Związek Pana Jezusa ze sferą władzy uwyraźnił się także przez poddanie się wyrokom ludzkiego sądu i osądu. Umarł – według procedur – w miejscu publicznym.
Misja Pana Jezusa była misją publiczną. Więcej: misją o wymiarach historycznych, ponadhistorycznych, światowych, ogólnoświatowych, globalnych, kosmicznych!
Chrystus i jego życie są paradygmatem – to znaczy wzorem, punktem odniesienia, na którym możemy i powinniśmy się wzorować.
Skoro Chrystus i Jego życie, i Jego nauczanie są dla nas wzorem, to płyną stąd konkretne postulaty dla nas, dla naszego życia i dla naszego działania. Skoro Chrystus żył, działał i nauczał w sferze publicznej, to dla nas płynie stąd konkretne zadanie: żyć i działać w sferze publicznej. Wszelkie tendencje do chowania się do piwnicy i tendencje do chowania Kościoła do piwnicy, i tendencje do chowania Krzyża do piwnicy są nieporozumieniem. Są zdradą Chrystusa! Tak chcieliby dzisiaj wrogowie Kościoła i Polski, abyśmy się jako katolicy schowali ze swoją wiarą.
A Pan Jezus, co mówi? „Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 5, 14-16).
„Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach!” (Mt 10, 27).
We wspomnianych wyżej sprawach konieczna jest wizja integralna. Religia jest ściśle powiązana z polityką w wielu aspektach. Wspomnijmy tylko o dwóch: 1. Władza pochodzi od Boga; 2. Istotnym przejawem religijności jest odpowiedzialność moralna. A w niej wyróżnić można kręgi – coraz szersze – odpowiedzialności: najpierw za siebie, za swoich bliskich, za rodzinę, za innych ludzi, za Kościół, naród, Ojczyznę, świat.
Chrześcijanin stara się wprowadzać – według możliwości i okoliczności, w jakich żyje – Chrystusowe Królestwo najpierw w swoim własnym sercu, następnie w sercach swoich bliskich a potem coraz szerzej: w Ojczyźnie, Kościele, świecie.
Krótko: chrześcijanin podejmuje odpowiedzialność za losy Ojczyzny, Kościoła i świata. Stosuje w tym celu środki nadprzyrodzone (na pierwszym miejscu modlitwę) i przyrodzone (różnorakie działania mające na celu wspieranie, budowanie i pomnażanie dobra wspólnego – co jest celem polityki w klasycznym jej rozumieniu). Polityka bowiem to roztropna troska o dobro wspólne.