Słowa Ewangelii według Świętego Jana (J 8, 31-42)Prawdziwe wyzwolenie przez Chrystusa
Jezus powiedział do Żydów, którzy Mu uwierzyli: «Jeżeli trwacie w nauce mojej, jesteście prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli». Odpowiedzieli Mu: «Jesteśmy potomstwem Abrahama i nigdy nie byliśmy poddani w niczyją niewolę. Jakże Ty możesz mówić: „Wolni będziecie?”» Odpowiedział im Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu. A niewolnik nie pozostaje w domu na zawsze, lecz Syn pozostaje na zawsze. Jeżeli więc Syn was wyzwoli, wówczas będziecie rzeczywiście wolni. Wiem, że jesteście potomstwem Abrahama, ale wy usiłujecie Mnie zabić, bo nie ma w was miejsca dla mojej nauki. Co Ja widziałem u mego Ojca, to głoszę; wy czynicie to, co usłyszeliście od waszego ojca». W odpowiedzi rzekli do niego: «Ojcem naszym jest Abraham». Rzekł do nich Jezus: «Gdybyście byli dziećmi Abrahama, to dokonywalibyście czynów Abrahama. Teraz usiłujecie Mnie zabić, człowieka, który wam powiedział prawdę usłyszaną u Boga. Tego Abraham nie czynił. Wy dokonujecie czynów ojca waszego». Rzekli do Niego: «My nie urodziliśmy się z nierządu, jednego mamy Ojca – Boga». Rzekł do nich Jezus: «Gdyby Bóg był waszym Ojcem, to i Mnie byście miłowali. Ja bowiem od Boga wyszedłem i przychodzę. Nie wyszedłem sam od siebie, lecz On Mnie posłał». Oto słowo Pańskie.
Komentarz :
Jako że byli oni potomkami Abrahama wedle więzów krwi, ci sami uczniowie Jezusa uważali się za lepszych, nie tylko od ludzi żyjących z dala od wiary, ale także lepszych od jakiegokolwiek ucznia nie-Żyda uczestniczącego w tej samej wierze. Mówili: «Jesteśmy potomstwem Abrahama» (J 8,33); «Ojcem naszym jest Abraham» (w. 39); «jednego mamy Ojca - Boga» (w. 41). Pomimo faktu, że byli uczniami Jezusa, mamy wrażenie, że Jezus nie znaczył dla nich nic, niczego nie dodawał do tego co już posiadali. I tu właśnie znajduje się wielki błąd ich wszystkich: „prawdziwi synowie” nie są potomkami wedle krwi, ale są nimi dziedzice obietnicy, czyli ci którzy uwierzyli (por. Rz 9,6-8). Bez wiary w Jezusa nie jest możliwe aby ktoś mógł osiągnąć obietnicę Abrahama. Do tego, między uczniami «nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety» ponieważ wszyscy są braćmi na mocy chrztu (por. Gal 3,27-28). Nie pozwólmy, by nas opanowała duchowa pycha. Pochodzący z judaizmu chrześcijanie uważali się za lepszych od innych chrześcijan. Nie ma potrzeby mówić tu o braciach odłączonych. Pomyślmy o nas samych. Ileż razy niektórzy katolicy uważali się za lepszych od innych katolików ponieważ są w tym czy innym ruchu, ponieważ zachowują taką czy inną duchową dyscyplinę, ponieważ uczestniczą w takim czy innym rycie liturgicznym! Jedni – ponieważ są bogatsi, inni – ponieważ więcej studiowali. Jedni – ponieważ zajmują ważne stanowiska; inni – ponieważ wywodzą się z szlacheckich rodzin… «Chciałbym aby każdy z was czuł radość bycia chrześcijaninem… Bóg prowadzi swój Kościół, podtrzymuje go zawsze, a także i przede wszystkim w trudnych momentach» (Benedykt XVI).

@Kryspin Rycerz Niepokalanej Nazywasz tak to wszystko, co ODZYSKAŁ DLA NAS JEZUS CHRYSTUS przez Dzieło ODKUPIENIA. Trzeba było, aby SAM Bóg-Człowiek mógł i chciał TO DLA NIEJ I DLA LUDZI tego dokonać, przez Stworzenie, Wcielenie, Cierpienie, Krzyż, Paschę Nową i Chwalebne Zmartwychwstanie. Przygotowując się do Wielkiego i świętego TYGODNIA w ROKU 2024 - 24 Godziny Jego Męki Rozważajmy Chętnie o nawrócenie grzeszników! youtu.be/hFExEMcob4o NIKT TAK JEJ NIE ROZWAZAŁ JAK LUIZA! Albo dołącz do końcówki, Pasja JEZUSA CHRYSTUSA Cierpienia zadawane przez proces i WYROK ZYDOWSKO-RZYMSKI przez UKRZYZOWANIE! Albo też do poprzednich dwóch części youtube.com/watch?v=AefLN-Xy5CA Pasja JEZUSA CHRYSTUSA Cierpienia zadawane przez WSZYSTKIE LUDZKIE GRZECHY na granicy CIAŁA I DUSZY! Luiza - głos żeński, trzy części zaś są w głosie męskim. Gdybyś był jak się ci wydaje rycerzem Niepokalanej to byś się zastanowił, jaką JEJ przysługę wyrządziłeś twym słowem.

Z komentarza św. Augustyna, biskupa, do Psalmów
(Ps 86 [85], 1)

Chrystus modli się za nas i w nas, my zaś modlimy się do Niego

Bóg nie mógł udzielić ludziom większego daru niż ten, że Słowo swoje, przez które wszystko stworzył, uczynił dla nich Głową, a ich samych przybrał za członki dla Jego ciała. W ten sposób Chrystus stał się Synem Bożym i Synem Człowieczym; jeden Bóg wraz z Ojcem i jeden człowiek razem z ludźmi. Kiedy więc mówimy do Boga, zanosząc doń nasze modły, nie oddzielajmy od Niego Syna, a kiedy modli się ciało Syna, niech nie odłącza się od swej Głowy, aby był jeden Zbawiciel swojego ciała Jezus Chrystus, Syn Boży, który modli się za nas i w nas, a my modlimy się do Niego.
Modli się za nas jako nasz Kapłan. Modli się w nas jako nasza Głowa. A wreszcie jako nasz Bóg jest Tym, do którego my zanosimy swoje modlitwy.
Rozpoznajmy więc w Nim nasz głos, a Jego głos w nas. Jeżeli zaś mówi się coś o Panu Jezusie Chrystusie, szczególnie w proroctwach, co można by uważać za poniżenie niegodne Boga, nie wahajmy się Mu tego przypisać, skoro On sam nie zawahał się złączyć z nami. Przecież to Jemu służy całe stworzenie, gdyż wszystko zostało przezeń uczynione.
My zaś podziwiamy Jego godność i Boskość, gdy słyszymy, że "na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało". Wpatrując się w tę Boskość Syna Bożego przewyższającą nieskończenie wszystko, co jest wielkiego w stworzeniu, słyszymy Go również w niektórych częściach Pisma św., jak wzdycha, modli się i dziękuje.
I wzdrygamy się Jemu przypisać te słowa, jakie tam wypowiada, ponieważ nasza myśl niechętnie schodzi od niedawnej kontemplacji Bóstwa Chrystusa do rozważania Jego uniżenia. Sądzimy, iż byłoby to dla Niego pewną zniewagą, gdybyśmy uznali, że słowa te wypowiedział człowiek, do którego przed chwilą kierowaliśmy nasze modlitwy jako do Boga. Trwając często w rozterce chcielibyśmy zmienić znaczenie tych słów. Ale w Piśmie św. nie znajdujemy nic innego ponad to, co Jego dotyczy, i od tego nie wolno nam odchodzić.
Ocknijmy się więc i wzmóżmy nasze czuwanie w wierze, abyśmy mogli zobaczyć, że Ten, którego przed chwilą kontemplowaliśmy jako Boga, przyjął postać sługi. Stawszy się podobnym do ludzi i uznanym za człowieka uniżył się, będąc posłusznym aż do śmierci. Wisząc zaś na krzyżu, przyjął jako swoje słowa psalmu, gdy wołał: "Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?"
Gdy modlimy się do Chrystusa, zwracamy się do Niego jako do Boga. Gdy On sam się modli, czyni to jako sługa. Tam występuje jako Stwórca, tu jako stworzenie. Przyjąwszy jednak postać zmiennego stworzenia, sam pozostał niezmieniony, a nas uczynił ze sobą jednym człowiekiem, w którym On jest Głową, a my ciałem. Modlimy się zatem do Niego, przez Niego i w Nim. Mówimy z Nim, a On mówi z nami.